Hoofdstad en hoogste stad
Door: samendoor
Blijf op de hoogte en volg SamenDoor
17 Januari 2015 | Bolivia, Potosí
In La Paz was het vooral hoog en nat. De stad is niet erg mooi maar toch hebben wij ons prima vermaakt. We kunnen heerlijk ronddwalen in zo'n grote stad. We hebben een markt bezocht op 4000 m, erg bijzonder! We zijn met een gondel omhoog gegaan en de markt was echt enorm! In de gondel ontmoetten we lieve Boliviaanse familie die ons wegwijs heeft gemaakt op de markt. We keken ons ogen uit, van onderdelen voor auto's tot kleding en van dvd's tot slaapzakken. Na wat uitleg te hebben gekregen over de markt zijn we de markt zelf verder gaan ontdekken. Als advies kregen we mee dat we maar beter niets konden eten daar, dus op een gegeven moment moesten we toch maar weer naar beneden want we begonnen behoorlijk honger te krijgen. Gelukkig was er in La Paz een klein aantal goede restaurantjes waar we terecht konden. De meeste restaurants bieden vooral alles gefrituurd aan.
Na La Paz besloten we naar de echte hoofdstad van Bolivia te gaan, Sucre. Om 20 uur namen we de bus vanuit La Paz. Het duurde 2 uur om de stad uit te komen en terwijl alle stoelen gevuld waren wilde de chauffeur graag nog wat extra's verdienen dus kwamen er nog meer mensen in de bus. Deze mensen namen plaats in het gangpad en besloten daar de nacht door te brengen. Sam moest al vrij snel naar de wc en ook voor de wc lagen mensen op de grond. Zij vertelden Sam dat de wc niet werkte, dus Sam kwam weer terug met het idee dat ze gewoon niet op wilden staan. Later moest hij toch echt nodig dus probeerde de deur gewoon open te trekken. Toen kwam de bijrijder van de chauffeur vertellen dat de wc echt niet werkte en dat hij wel even buiten kon aangezien we toch in een file stonden. Dit kwam enigszins onverwacht, waardoor voordat hij het wist hij op z'n sokken op het asfalt stond en midden op de snelweg een plasje kon doen. In ieder geval beter dan de hele nacht met een volle blaas zitten! De bus werd steeds voller en inmiddels kwam er ook een man naast ons zitten in het gangpad. Dit vonden wij niet zo'n goed idee omdat onze handbagage onder de stoelen lag. Sam lag ook met zijn voeten in het gangpad omdat wij nou eenmaal wat groter zijn dan de gemiddelde Boliviaan. De man gaf daar weinig om en duwde Sam z'n voeten aan de kant. Wij hebben vooral geprobeerd zijn plekje naast ons op alle manieren tegen te werken, omdat we het niet vertrouwden. Om 3 uur 's nachts werd er een plasstop gehouden (in verband met de kapotte wc). De man probeerde na deze plasstop weer naast ons te komen zitten en weer probeerden wij dit tegen te werken. Uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen en zijn we veilig in Sucre aangekomen. Wij gingen de laatste stop uit de bus en de man was er inmiddels al uit. Toen Sam z'n schoenen aan wilde trekken bleken zijn veters volledig aan elkaar geknoopt. We hebben heel erg hard gelachen omdat de man dus wel erg gefrustreerd bleek te zijn geweest! Maar we eigenlijk waren we ook vooral opgelucht dat hij niets uit onze tassen had meegenomen.
In Sucre kwamen we aan in de stromende regen, terwijl we gehoord hadden dat Sucre een fijn klimaat heeft. We waren even bang voor een herhaling van La Paz, maar gelukkig knapte het al snel op. We verbleven in guesthoust Forastero, een soort homestay. Toen we aankwamen nodigde Beatrice, de vrouw des huizes, ons meteen uit voor de bruiloft van haar neefje de volgende dag bij haar thuis. Wij waren natuurlijk super blij dat we de kans kregen om dit mee te maken. We verheugden ons er erg op, tot 's avonds een groot deel van de familie er was en wij vroegen wie van hen er nou precies ging trouwen... Beatrice vertelde toen doodleuk dat de bruiloft toch maar niet doorging. We wisten niet wat we hoorden! 's Middags gingen ze nog trouwen en een paar uur later niet meer. Maar... we waren nog wel uitgenodigd voor het doopfeest van het zoontje van het (aanstaande?) bruidspaar. Dus we konden ons toch nog op een feestje verheugen.
De volgende dag begon het feest al rond 11 uur, maar wij schoven rond half 3 aan. Om 11 uur stond het bier al op tafel en om half 3 nog steeds en werden onze glazen ook gevuld en bijgevuld en bijgevuld... Ons Spaans was nog nooit zo vloeiend! We hebben een bijzondere middag gehad, te bedenken dat dit allemaal ging om een jongetje van 2 dat werd gedoopt.
Sucre zelf is een prachtige stad, maar voelt absoluut niet aan als de hoofdstad van een land. Er zijn heel veel mooie witte koloniale gebouwen en mooie parken, maar is best klein en rustig. Een enorm verschil dus met La Paz waar het eigenlijk altijd een chaos was. We hebben vooral heerlijk in de zon gezeten die tijdens ons verblijf bijna altijd volop scheen. Ook hebben we bijna elke dag uitgebreid gekookt, wat een aangename afwisseling was met een paar keer alsnog heerlijk uiteten. We hebben erg genoten van Sucre, vooral door het weer en de gastvrijheid in onze homestay.
Na 6 dagen was het toch echt tijd om door te gaan naar een nieuwe bestemming: Potosi! Potosi ligt op 4090 m en claimt de hoogstgelegen stad ter wereld te zijn. Mede door deze hoge ligging hadden we al een paar keer gehoord dat het goed koud is, dit in combinatie met het regenseizoen maakt het geen heel aantrekkelijk plekje. Maar we gingen ook niet voor het weer naar Potosi. Potosi staat bekend om zijn zilvermijnen, waardoor het vroeger ook een van de rijkste plekken van heel Zuid-Amerika was. Tegenwoordig wordt er nog steeds gewerkt in de mijnen en kunnen toeristen hier ook een kijkje in nemen. Dit schijnt nogal een bijzondere ervaring te zijn en ondanks een lichtelijk angstig claustrofobisch gevoel, zijn we dan ook een kijkje gaan nemen in een van de mijnen.
Vandaag, 17 januari, zijn we de mijnen in geweest. Sam zag zich al helemaal in een gammel liftje de grond in zakken, alleen was dit bij deze mijn helemaal niet het geval. Met de bus tot 4300 meter hoogte gebracht, mochten we in een treintje een of ander donker gat inlopen. Om toch nog een beetje ruimte te hebben, bleven wij bijna de gehele tocht als laatste lopen. Door donkere tunneltjes van ongeveer 1 tot 1.5 meter breed en soms maar één meter hoog, begon ons hartje toch iets sneller te kloppen. Maar dit kan natuurlijk ook met de 4000 meter boven zeeniveau te maken hebben :) Na wat alcohol, tabak en cocabladeren geofferd te hebben aan de beschermer van de mijn, dit was een of ander stenen beeld overladen door flesjes alcohol en cocabladeren met een aantal sigaretten in zijn mond(zie de foto), zijn we door gewandeld/gekropen naar de plek waar er nog altijd gewerkt wordt. Er was al een aantal keer gewaarschuwd dat dit een trieste aanblik kon zijn door de barre omstandigheden waar deze mensen in werken. Hier was weinig aan gelogen. De stoffige lucht die je liever niet inademde en de kleine tunneltjes zonder verlichting zouden waarschijnlijk al niet door de ARBO goedgekeurd worden, maar dan ook nog eens het onmenselijke loodzware werk dat deze mensen daar verrichten. Geen pretje. Al met al was het een bijzondere ervaring, maar als het even niet hoeft zullen wij niet snel nog een kijkje gaan nemen in een mijn.
Vanavond gaan we het koude Potosi alweer verlaten en pakken we de nachtbus naar Tupiza. Tupiza schijnt een vergelijkbaar klimaat te hebben met Sucre, maar veel belangrijker, vanaf Tupiza zullen wij een vier-daagse trip gaan maken naar de zoutvlaktes. Iets waar wij erg naar uitkijken! Deze trip begint maandag en we zullen op de 4e dag dan aankomen op de zoutvlaktes.
We houden jullie weer op hoogte van onze belevenissen!
Liefs Sam&Door
Na La Paz besloten we naar de echte hoofdstad van Bolivia te gaan, Sucre. Om 20 uur namen we de bus vanuit La Paz. Het duurde 2 uur om de stad uit te komen en terwijl alle stoelen gevuld waren wilde de chauffeur graag nog wat extra's verdienen dus kwamen er nog meer mensen in de bus. Deze mensen namen plaats in het gangpad en besloten daar de nacht door te brengen. Sam moest al vrij snel naar de wc en ook voor de wc lagen mensen op de grond. Zij vertelden Sam dat de wc niet werkte, dus Sam kwam weer terug met het idee dat ze gewoon niet op wilden staan. Later moest hij toch echt nodig dus probeerde de deur gewoon open te trekken. Toen kwam de bijrijder van de chauffeur vertellen dat de wc echt niet werkte en dat hij wel even buiten kon aangezien we toch in een file stonden. Dit kwam enigszins onverwacht, waardoor voordat hij het wist hij op z'n sokken op het asfalt stond en midden op de snelweg een plasje kon doen. In ieder geval beter dan de hele nacht met een volle blaas zitten! De bus werd steeds voller en inmiddels kwam er ook een man naast ons zitten in het gangpad. Dit vonden wij niet zo'n goed idee omdat onze handbagage onder de stoelen lag. Sam lag ook met zijn voeten in het gangpad omdat wij nou eenmaal wat groter zijn dan de gemiddelde Boliviaan. De man gaf daar weinig om en duwde Sam z'n voeten aan de kant. Wij hebben vooral geprobeerd zijn plekje naast ons op alle manieren tegen te werken, omdat we het niet vertrouwden. Om 3 uur 's nachts werd er een plasstop gehouden (in verband met de kapotte wc). De man probeerde na deze plasstop weer naast ons te komen zitten en weer probeerden wij dit tegen te werken. Uiteindelijk zijn we toch in slaap gevallen en zijn we veilig in Sucre aangekomen. Wij gingen de laatste stop uit de bus en de man was er inmiddels al uit. Toen Sam z'n schoenen aan wilde trekken bleken zijn veters volledig aan elkaar geknoopt. We hebben heel erg hard gelachen omdat de man dus wel erg gefrustreerd bleek te zijn geweest! Maar we eigenlijk waren we ook vooral opgelucht dat hij niets uit onze tassen had meegenomen.
In Sucre kwamen we aan in de stromende regen, terwijl we gehoord hadden dat Sucre een fijn klimaat heeft. We waren even bang voor een herhaling van La Paz, maar gelukkig knapte het al snel op. We verbleven in guesthoust Forastero, een soort homestay. Toen we aankwamen nodigde Beatrice, de vrouw des huizes, ons meteen uit voor de bruiloft van haar neefje de volgende dag bij haar thuis. Wij waren natuurlijk super blij dat we de kans kregen om dit mee te maken. We verheugden ons er erg op, tot 's avonds een groot deel van de familie er was en wij vroegen wie van hen er nou precies ging trouwen... Beatrice vertelde toen doodleuk dat de bruiloft toch maar niet doorging. We wisten niet wat we hoorden! 's Middags gingen ze nog trouwen en een paar uur later niet meer. Maar... we waren nog wel uitgenodigd voor het doopfeest van het zoontje van het (aanstaande?) bruidspaar. Dus we konden ons toch nog op een feestje verheugen.
De volgende dag begon het feest al rond 11 uur, maar wij schoven rond half 3 aan. Om 11 uur stond het bier al op tafel en om half 3 nog steeds en werden onze glazen ook gevuld en bijgevuld en bijgevuld... Ons Spaans was nog nooit zo vloeiend! We hebben een bijzondere middag gehad, te bedenken dat dit allemaal ging om een jongetje van 2 dat werd gedoopt.
Sucre zelf is een prachtige stad, maar voelt absoluut niet aan als de hoofdstad van een land. Er zijn heel veel mooie witte koloniale gebouwen en mooie parken, maar is best klein en rustig. Een enorm verschil dus met La Paz waar het eigenlijk altijd een chaos was. We hebben vooral heerlijk in de zon gezeten die tijdens ons verblijf bijna altijd volop scheen. Ook hebben we bijna elke dag uitgebreid gekookt, wat een aangename afwisseling was met een paar keer alsnog heerlijk uiteten. We hebben erg genoten van Sucre, vooral door het weer en de gastvrijheid in onze homestay.
Na 6 dagen was het toch echt tijd om door te gaan naar een nieuwe bestemming: Potosi! Potosi ligt op 4090 m en claimt de hoogstgelegen stad ter wereld te zijn. Mede door deze hoge ligging hadden we al een paar keer gehoord dat het goed koud is, dit in combinatie met het regenseizoen maakt het geen heel aantrekkelijk plekje. Maar we gingen ook niet voor het weer naar Potosi. Potosi staat bekend om zijn zilvermijnen, waardoor het vroeger ook een van de rijkste plekken van heel Zuid-Amerika was. Tegenwoordig wordt er nog steeds gewerkt in de mijnen en kunnen toeristen hier ook een kijkje in nemen. Dit schijnt nogal een bijzondere ervaring te zijn en ondanks een lichtelijk angstig claustrofobisch gevoel, zijn we dan ook een kijkje gaan nemen in een van de mijnen.
Vandaag, 17 januari, zijn we de mijnen in geweest. Sam zag zich al helemaal in een gammel liftje de grond in zakken, alleen was dit bij deze mijn helemaal niet het geval. Met de bus tot 4300 meter hoogte gebracht, mochten we in een treintje een of ander donker gat inlopen. Om toch nog een beetje ruimte te hebben, bleven wij bijna de gehele tocht als laatste lopen. Door donkere tunneltjes van ongeveer 1 tot 1.5 meter breed en soms maar één meter hoog, begon ons hartje toch iets sneller te kloppen. Maar dit kan natuurlijk ook met de 4000 meter boven zeeniveau te maken hebben :) Na wat alcohol, tabak en cocabladeren geofferd te hebben aan de beschermer van de mijn, dit was een of ander stenen beeld overladen door flesjes alcohol en cocabladeren met een aantal sigaretten in zijn mond(zie de foto), zijn we door gewandeld/gekropen naar de plek waar er nog altijd gewerkt wordt. Er was al een aantal keer gewaarschuwd dat dit een trieste aanblik kon zijn door de barre omstandigheden waar deze mensen in werken. Hier was weinig aan gelogen. De stoffige lucht die je liever niet inademde en de kleine tunneltjes zonder verlichting zouden waarschijnlijk al niet door de ARBO goedgekeurd worden, maar dan ook nog eens het onmenselijke loodzware werk dat deze mensen daar verrichten. Geen pretje. Al met al was het een bijzondere ervaring, maar als het even niet hoeft zullen wij niet snel nog een kijkje gaan nemen in een mijn.
Vanavond gaan we het koude Potosi alweer verlaten en pakken we de nachtbus naar Tupiza. Tupiza schijnt een vergelijkbaar klimaat te hebben met Sucre, maar veel belangrijker, vanaf Tupiza zullen wij een vier-daagse trip gaan maken naar de zoutvlaktes. Iets waar wij erg naar uitkijken! Deze trip begint maandag en we zullen op de 4e dag dan aankomen op de zoutvlaktes.
We houden jullie weer op hoogte van onze belevenissen!
Liefs Sam&Door
-
17 Januari 2015 - 20:51
Elise:
Lieve Sam en Door,
Meteen jullie verslag doorgelezen. Veel was al bekend, maar toch weer fijn te lezen! Jullie ervaring in de mijn doet me denken aan heel veel jaren geleden met Jan in een soort grafterp. Heel interessant, maar heerlijk om er weer uit te zijn. Op de laatste foto van jullie samen met helm op, kunnen jullie wel broer en zus zijn. Allebei van die kleine oogjes, heel bijzonder!
Ik vind al die foto's prachtig en ik word pas echt gelukkig als ik jullie weer zie op die foto's. Ver weg, maar toch heel dichtbij!!!
Dikke mussen, Elise -
17 Januari 2015 - 23:28
Els:
wat heerlijk om de nieuwe avonturen weer te lezen! wij zijn in wales een aantal keren in mijnen geweest maar zulke smalle gangetjes hebben wij nooit gehad hoor, ik snap dat dat nogal benauwd voelt! het staat wel heel charmant die helm op jullie hoofd, haha.
en dan sam die gewoon op z'n sokken op de snelweg staat te plassen..... hele bijzondere gebeurtenissen!
benieuwd wat het volgende avontuur weer brengen zal, zo leuk om het allemaal te lezen en de foto's erbij te zien! wij zijn van twee weken storm nu in winterse buien beland. de sneeuw blijft niet liggen dus het is nogal prutterig. ik heb maar wat bolletjes in de kamer gezet: op naar het voorjaar!!
geniet van de zoutvlakten en blijf vooral schrijven en foto's plaatsen!!
liefs, els -
18 Januari 2015 - 09:25
Yvonne:
Wat een verhaal, waar ik wel een beetje bang van wordt zijn die overvolle bussen!!!! Kijk alsjeblieft uit, en ik weet jullie kunnen daar niets aan doen maar mijn beelden hierbij zijn niet fijn.
Ik moest erg lachen om die veters van Sam zijn schoenen maar met hand en tand dus jullie spullen bewaakt.
Nu de zoutvlaktes adembenemend mooi en weer iets om naar uit te zien. Plassen op de snelweg......hier een bekeuring, daar stopt de bus gewoon. Wat hebben wij het in Nederland toch eigenlijk allemaal goed voor elkaar!
Maar dit zullen jullie niet gauw vergeten.
Een lieve knuffel van ons, Jacob en Yvonne -
18 Januari 2015 - 13:34
Ineke:
Wat een avonturen. Nu zit ik niet echt te springen om zo'n busreis hoor, maar verder....:)
Wij waren twee jaar geleden op de zoutvlaktes in Argentinië. Onvergetelijk! Zonnebril mee en heel hoge beschermingsfactor en pet!!
Geniet lekker verder samen! -
18 Januari 2015 - 14:39
Hans Romeyn:
GEZOCHT!!!! Naar aanleiding van een aantal vreemde gebeurtepissen op een snelweg in Zuid Amerika is er een zoekbevel uitgegaan naar een hoogblonde jongeman, alleen op de snelweg achtergelaten door een nog hoogblondere jongedame in een bus. De jongen schijnt een zogenaamde "overloper" te zijn.......
Als hij aan de binnenkant te vol zit, loopt hij aan de buitenkant over. Hij kan dat heel erg moeilijk tegenhouden, daarom moet die overtollige hoeveelheid vocht ook heel snelweg. Mocht u deze jongeman tegenkomen, waarschuw de lokale banken want hij is met zo'n vreemde liquiditeitspositie tot hele vreemde dingen in staat!!
Het klinkt weer allemaal geweldig hoor!! Ik hoop dat jullie nog een paar mooie, gezonde, lekkere weken hebben met elkaar. Eerlijk gezegd beginnen wij ook wel weer naar jullie uit te kijken hoor!!!
Groetjes en dikke knuffel,
Hans -
20 Januari 2015 - 11:30
Ronald Redeker:
JA, ja...................................... hier ben ik ook weer.
Wat is er met jullie allemaal aan de hand? Zijn we aan het mollen?
Wat voorbeelden:
*Lekker met de bus onderweg en dan worden er wat veters geknoopt.
Lijkt wel een streek van een mol.
* Ook de wc doet het niet. Weer een hint van een mol.
* Sam wordt fileplasser en is nu de bijna meest gezochte persoon.
* Jullie verstoppen je in een mijn en dat maken jullie een foto die wat op een schoonmoeder kan lijken.
Niet dat het jullie schoonmoeders zijn maar toch! Ik schrijf maar niets verder hierover.
* Geen trouwpartij, maar wel een doopfeest van een 2 jarig jongetje en jullie drinken het meest. Volgens
mij wordt er op een doopfeest limonade gedronken met misschien een beetje sangria.
* Jullie gaan naar de zoutvlakten. Ja, ja, dit heb ik ook ergens gezien in een vorige aflevering van "wie is
de mol"
Dit lijkt aflevering 4 wel rakkers maar ik trap hier niet in.
Ik geef jullie ook wat hints wat er al dit seizoen is gebeurd en dat staat echt op een site.
Volgorde bekendmaking:
Als je de namen van de deelnemers achter elkaar zet op volgorde van hun bekendmaking, kun je de tekst ‘Rik is de Mol’ vormen. Volgens dagblad Metro kwamen de deelnemers ook in deze volgorde het podium op bij de perspresentatie.
Aflevering 1
Aangewezen plek
In de controlekamer van het monitoren-spel staat op monitor één het Mol-logo en ‘Je bent hier’. Oftewel: ‘Mol, je bent hier’. Margriet zegt ‘Ik begin hier’ en is constant in de controlekamer.
Boeddha wijst
Wees dit Boeddhabeeld tijdens het invullen van de test subtiel Carolina als Mol aan?
C15
Bij de monitoren-opdracht zie je naast Chris C15 op de muur staan. Is Chris de vijftiende Mol?
Aflevering 2
Joker
In jokers staat de tekst ‘De Mol’ gegraveerd. Laat Martine hier gewoon haar joker zien, of wil ze ons laten weten dat zij de Mol is door de joker zo voor zich te houden?
Driemaal is scheepsrecht
De titel van de aflevering ‘scheepsrecht’ kan een verwijzing zijn naar de uitdrukking ‘Driemaal is scheepsrecht’. Rik kan de kar bij de eerste en tweede poging niet optillen. Bij de derde keer lukt het hem wel.
Anchor
In het theater waren eerst een paar reclames te zien. Een van die reclames was voor het merk ‘Anchor’. Een nieuwslezer wordt ook wel anchor genoemd. Is dit een verwijzing naar nieuwslezer Rik?
Aflevering 3
Verraden
De titel van de aflevering was verraden. Chris en Rik moesten in het vliegtuig van een grote afstand raden waar ze naartoe moesten. Moest de Mol van ver raden?
Initialen Carolina
Bij de lasergame zagen we onder andere de initialen van negen deelnemers en ‘MOL’. Alleen de initialen van Carolina kwamen niet in beeld. Was ‘MOL’ de tuktuk van Carolina?
MAS - De Mol Goede hint 33 17-01-2015 MAS - De Mol door Dirk Loose
Voor de lasergame opdracht begon kwamen er 4 fragmenten van die borden in de tuktuks voorbij. Bij één van de borden lag de envelop met het geld tegen het bord aan. Dit was het bord met de initialen: MAS (Martine Sandifort). Hierdoor ontstond het beeld: MAS - De Mol.
Zo dat moest ik wel even kwijt en geniet van jullie verdere reis.
Ik ga me nu voorbereiden voor de kraker van het voetbalseizoen 2015 in de Amsterdam Arena a.s. zondag Ajax-Feyenoord Misschien wordt dit een uitslag met een mollenstreek.
Nog even wat anders: er schijnt ook een geregistreerd partnerschap te zijn bij een tortelduif en -doffer uit Heiloo?
Dat heeft gisteren 19 januari 2015 plaats gevonden. Ze zijn al aan het broeden!
Dat is geen streek van de mol.
Ronald
-
24 Januari 2015 - 13:36
Anneleen:
Geen commentaar op bovenstaand, mij te lang allemaal.
Drukke week gehad, geen tijd om verslag eerder te lezen. Volgende verslag zal zo wel binnenkomen. Dus hier laat ik het bij. Have fun! -
20 Februari 2015 - 12:04
Carlein:
Wow wow wow! Ongelooflijk wat een mooie verhalen:) Zo leuk om weer hilarische busverhalen te lezen. Dat herken ik nog wel van mezelf. De volgende keer met je maar dropveters in je schoenen doen Sam! Indrukwekkend dat jullie in een mijn zijn geweest. Vreselijk, zo'n leven. Ik ga nu weer snel verder lezen. Heb er nog 3 te gaan en ben erg benieuwd naar de verhalen over de zoutvlaktes!
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
